Kent yorgunuyum, ölümler kusuyorum hüzün anaforumda. Hangi acuze kente sığdıramadık ki kimliksizliğimizi? Hangi patikalı yollarda kaybettik düşlerimizi? İzi kalmış

Bir çocuğun “Seni anneme söylicem”  küskünlüğüydü küskünlüğümüz. Hüznümüz buydu.  Tüm olanları Rabbimize söyleyecektik.  Kötülükleri,  kötülükleri alkışlayanları, kötülüklere göz yumanları… Herkesi…

  Siz hiç yaş kokusu aldınız mı? Ben her ağladığımda sanki bir koku duyarım. Benden başkası almaz bilirim. Ağzımda değişik

  Ben vedalardan ölesiye korkarken, vedalaşacak kimsem kalmadı. Garip. Sandığın kadar öldürücü değildir. Onca kalabalığın içinde ışık zannederken kendini, kimsesizliğine

  Gözlerimi kapattım. Kalabalığı dinliyorum. Nasıl da benden habersizler. Bir koşturmaca bir kaos yaşıyorlar. Farkında değiller. Onlara acıyorum. Sonra kendime

Herkesin, bir yarımını aradığı şu yarımlar dünyasında bilinmeyen bir şey var ki, o da insanın asıl diğer yarısını bulduğu zaman yarım kaldığı.

  Garipti belki Allah rızası için sevemediğim, maalesef daha çok kendi nefsim için çok sevdiğim dostlarım ve dualarımda aklımda çıkmayan,

  Diyorum ki, gitmeli uzaklara, o tenha diyarlara. Sarılıp gecenin boynuna, kimsenin bilmediği diyarlara göç etmeli. Kimliğini kaybetmiş bir göçebe

  illa bir şeylerden vazgeçmemiz gerekiyorsa, bırakalım o öğle uykularımız olsun. feda ettiklerimiz ayağımızın altından kayıp giderken izlemek, görmek, bilmek,

  Sıcaktan uyuyamayan gece yolcularının Temmuz ayı mağduruyum. Doğduğumdan beri dünyanın kendi etrafında kaç tur dönmüş olabileceğini düşünürken, açık pencerenin

  Bir ikindi serinliğinde kırlangıçların şarkısıyla adımlıyorum yollarda. Bilmediğim bir şehirde hiç bilmediğim kadar yalnızım. Rüzgâr bir koku getirdi burnuma

  Dilini teraziye koymadan oynatıp, sonrasında söylediğine pişkin pişkin gülenlerden değilim. Hatta gaf yapıp, hatara kalp kırdığını düşündüğü anda en

  Ruhlar âleminde yankılanan ‘Belâ’nın imtihan diyarına göç vakti gelince, bir ruh daha acziyetin bedenine bürünür. Ölmeye yazgılanmış bir hayat

Alışılagelmiş bir günün öğleden sonrasındayım. Düşünmekten halsiz kalan zihnim uyanıklığının son demlerini yaşıyor. Kulağımda bir şarkı: “Ben böyle değildim ne