Kadının biri bağırıyor. Bir elinde çocuk, başka bir çocuk elbisesini çekiştiriyor. Yolun ağzı bir yerde, bir kapı önünde kadınların, kocaların,

İnsanları, ellerinden tanırım. Kimi sıkılı yumruklarla gelir durur karşımda. Gözleri alev alev, ağzını açsa kükreyecek! Her daim alacaklı, beklemeye ise

Bugün evden hiç çıkmadım. Haftada tek bir izin günüm var. Onu da camları silmeye ayırdım. Neden? Çünkü annem camları silemez.

Çatı katındaki sandığı ilk kez açtığımda, on yedi yaşındaydım. Sandığın kapağını açar açmaz, yayılan naftalin kokusu tüm odayı sarmıştı. Annemle,

Beş dakika önce hiçbir şeyi yoktu. Evinden işine dönen, balkona çamaşır asan, sokakta boş boş gezen, şehrin orta yerinde kalabalığa

Mendilini çıkarıp alnından süzülen terleri sildi. Başını cama yasladı. Güneş yavaş yavaş doluyordu otobüsün içine. Yolcular uyuyordu. O ise doğan

Apartmanların arasında ne işe yaradığı belli olmayan, birinci kattaki evin balkon yüksekliğine yakın, neredeyse küp şeklindeki beton yapının kıymeti yoktu

– Tık tık tık! (Bir misafir daha mı çağırmıştım acaba? Ya Rabb’el âlemin! Gelen ya Hızır olsun ya Azrail aleyhisselam,

Çayın buharı, pencerenin camına değdiği anda silinip gidiyordu, tıpkı yaşanan anların da hafıza da kalmayıp silinmesi gibi. Ama içimdeki buğu

Annesi onu bir ağaç kovuğuna saklayıp, “Buradan ayrılma! Sakın çıkma!” demişti. Ormanda yankılanan çığlıklar, savaş nidaları, yırtıcı kuş seslerinin taklitleri

Onu gördü. Ona baktı. Onu inceledi ve tanır gibi oldu. Yanına gitmek istedi. Sonra vazgeçti. “Benzerleri gibi” dedi. Ağır ağır,

Akşam kızıllığı. Göz alıcı bir parıltı. Suyun yüzeyinde sanki binlerce mücevher. Kıyıdan uzakta aldatıcı bir sakinlik, denizden karaya doğru esen

Ferdi Tayfur Sağ ön çaprazımda oturuyordu. Telefonunun ekranını tam, yüzünü yandan görüyordum. Muavinin ikramını almak için hareketlendiğinde benden yana döndü

Ferdi Bey Efkârlı bir Eylül sabahı… Kalan ömrümü, geçen ömrümden daha iyi bir hale getirmek için atmam gereken fakat bir