Bugün 100. yaşıma girdim. Dile kolay bir asırdır yaşıyordum. Onca yıl kaldığım bu mahallede benim gibi pek çoğunu görmek

  Bakın bayım; hüzün ne yaşamaktan vazgeçmek ne de doyasıya acı çekmektir, yanılmayın! Hüzün, bunalımlı bir halde gezinip yüze ağlamaklı

  —Sonuç olarak ben aynalara bile küskünüm.  —Aynanın haberi var mı peki bundan?  —Maalesef  — O zaman sen aynaya değil

  Ben hala aynalara küskünüm. Görmemi söylediğin aynanın ardındakini görmek için çabalamama rağmen kendimden başkasını göremiyorum. Görmeye çabaladın demek? Elbette

Hoş geldin. Uzun süredir seni bekliyordum. Beni bu kadar yalnız bırakmana alışık değilim. Konuştuklarımızı düşünmen için yeterli süreyi vermek istedim

  Kendime İtirafımdır! Edebiyat parçalamıyorum, felsefe değil yaptığım, saçmalamıyorum da! Okuduktan sonra suçlama beni, kelimelerle dans etmeye çalışıp elime yüzüme

Bugün düne nazaran daha iyiyim. Dışarıda yağmurun ıslattığı kaldırımlardan gelen beton ve toprak kokusunun karışımıyla birlikte gri bir hava var.

  Dün yine karanlığın içindeydim her vakit olduğu gibi. Alaca karanlığı da seviyorum, zifiri karanlığı da… Sanırım karanlığın her halini

  Söyle mezar bekçisi kaç ölünün dirilişine şahit oldun bu mezarlıkta? Bir mezarlıkta kaç ölü yatar, kaçı dirilir? Ölür ölür

  Her gün bir adım daha uzaktayım kendimden. Çeşitli ön yargılarla oluşmuş zihnimde her an bir şizofrenik travma daha kendisini

  ahmet hamdi tanpınar, yahya kemal’in o meşhur sohbetlerinden birinde viyana kapılarına dayanmanın sırrını sorar şaire. aldığı cevap şöyledir tanpınar’ın: “pilav

  enformasyon yağmuruna tutulmanın açtığı belalar, insanların istikamet üzere hareket etmelerini engelliyor. kitle iletişim araçlarının kanaat edinme ve yön tayininde

  iki bin yedi yılının sonlarında şevket bulut’la ilgili hedefi belirgin olmayan bir araştırma içindeydim. araştırmanın şevket bulut’la ilgili olmasının

  Gözlerimi açtığımda hafif aralanmış perdenin arasından, buğulanan camı aşarak, cılızca günaydın diyordu gün ışığı. Cumartesi sabahı, saat dokuza geliyor.