ı. Âlemin ruhu ruhuma değdi. Çünkü henüz çocuktum ve kalbim temizdi. Kalbim temizdi çünkü güneşte ve ırmakta yıkanmıştı. Ipıslak elbiselerle,

“Ene’l-Hakk” diyerek sıçradı uykusundan… Kan ter içinde kalmıştı. Sessizce odasından çıkıp bahçedeki kuyunun başına gitti. Ayakları çıplaktı. Üşüdü. Kollarını kenetlemişti.

  “Gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine…    Yol, hep yol, daima yol…”F. N. Çamlıbel I. Elimde bavul, bahçe kapısının eşiğinde kalakaldım…

Sen şimdi git, çünkü hep bende kalacaksın! Yolun düşerse Beşiktaş’a, Yahya Efendi hazretlerinin türbesine uğra. Elini bağla, başını eğ, içeri

Mektubunu aldım. Sevindim. Fakat hemen akabinde kızdım. Daha doğrusu kızgınlığımı hatırladım. Duygular hatırlanır mı? Ben hatırlarım! Biliyorsun. Kızdım, çünkü habersiz

İkindi sonrası, oturduğu kapı eşiğinde dalıp gitmişti ana. Artık yalnız değildi, gönlü hep bir acıyla, gözü hep bir hayalle doluydu.

“Ölüm vaaaaaaaarr! Ölüm var ölüüüüüümm!” Bu nida en son üç gün önce yankılanmıştı kasabanın sokaklarında. Meczup Halil, her gün sabah namazı

Ben, abim, yani Rimbaud, ablam yani Ingeborg, Ingeborg Bachmann, bir de küçük kız kardeşim Didem, Didem Madak… Güneyde, çok güneyde,

Dalından kopan elma çiçeği, bir tüy gibi boşlukta salınarak yere kondu. Yedinci katın balkonundan bakan dilsiz bir çocuk sevinçle el

“Çocuk, babasının sırrıdır.” Yandım! Annemin kuyudan çekip testiye doldurduğu suyu, doya doya içtikten sonra başıma döktüm. Dedem Yürek Yakub, uzakta,

Bundan kırk küsur sene evvel, askerden yeni gelmiş, henüz bir iş tutmamış, evlenmemiştim… Arkadaşlarla -bir iki gündür gidip geldiğim- mahallenin