Mühendis olduğum senenin sonbaharıydı, başka bir deyişle memur olduğum senenin… Mezuniyetimin dördüncü ayında bir Anadolu kasabasına tayin edildiğimi öğrendim. Gönderilen

Halamların evi güzeldi, hem de çok güzel… Genişeydi odaları, alaturka tuvaleti, küvetli banyosu… Koskoca bahçesi, bahçesinde türlü ağaçları; kiraz, elma,

Parlak meslek hayatımın ilk günleri. 2016 yılı güzünde bir akşamüstü, Beşiktaş-Harbiye otobüsü ile işten eve dönüyordum. Güneş gözlüğümün sundurması altında

Saatler sonra hazırdı. “Anne, ben çıkıyorum.” “Allah zihin açıklığı versin kızım, dikkatli ol” Çantasını aldı ve son kez aynanın karşısına

Ufak bir Anadolu şehrinin, “eski şehir” diye anılan ihtiyar bir mahallesinde yaşıyorduk. Kemerime sıkıştırdığım sapanımdan başka bir oyuncağım yoktu. Onu

O gece ne mi oldu? Aslına bakarsan o gece ne olduğunu ben de çözmüş değilim. Sade bir karmaşıklıktı önümdeki. Rüya

Hava kapalı. Toprak ıslak. Kabarmış gri bulutlar, gitmekle kalmak arasında kararsız süzülürken, azgın bir girdaba kapılmışçasına ansızın kayboluveriyorlar. Peşi sıra

Hayattan kaçıp serinlemek için girdiği nehirde boğulan pembe karınlı beyaz yanaklı Cava serçesinin hikâyesidir bu. Ona göre tüm suç; çatlak

Aylardan ekim olmalıydı. Bunu, her sabah yürüdüğüm kaldırımların, o gün ıslak ve boş oluşundan hatırlıyorum yahut sabahın ilk saatlerini banklarda

Onu en iyi ben anlıyordum. Ailesinden bile daha çok hem de. İkimiz de yarımdık. Fakat onun beni heyecanlandıran tarafı, benim