seni sıkıca saranda bir hasret tahmin ediyorum ne güzel espri, çölün ortasında büyürken yüzmeyi öğrenmen fil titrer ve dünyayı sana

bir çocuk tanıyorum, mezarlara çiçekli minik evler diyen beni kurtaracaksın değil mi? bu suların deriyi kuruttuğu, yaraların tuzu acıttığı, kireçli

evin en devrilen yerlerine kaçıp da nereye ben ha nereye sakının kalplerinizi eteklerimde taşlar bir bulut devrilir gibi beni geçerken

“hölderlin, hangi taş ezdi seni tadın böyle güzelleşmiş”* bir filmde görmüştüm yağmur ukulele çalıyordu bir kitapta okumuştum adorno’nun rüyasına gelmiş,

noktayı çoğalttık ansiklopedi eyledik halk içinde helak olduk hakkı unutturdular bir gün ağlayarak yine koştum hazrete diye insan derdim aştı

göğe yakınlığın bir mucize kanırtırsenin bana bakışın ve zeytin ağaçlarınne ağır bir yeşil, ıslamışlartaşıyamam gökçedir senin alfabensustukların hiçbir dilde ıhlamamışlardünyanın