Bilal Can, poetika yazılarına devam ediyor.
***
xxı.
Bir fetih düşüncesi vardır şairin, yüreklerin fethi…
xxıı.
Yok olan ve var olan… İki yaslanışın bir aradalığına girişir şiir, onun arzusu ötelenen ile berilenen arasındaki sesi duyurmaktır. Yoksa bu kadar gürültülü olmazdı.
xxııı.
Şiirin insan dilinde çok farklı sesleri vardır. Bu kelimelerin verdiği sesten çok farklıdır. Şiirin sesi bazı bazı bir rahatsızlığa, bazı bazı bir harekete bazı bazı bir duygulanıma yol açar. Her şiirin gidiş yolu o şiirin türünü belirler. Bunu da ancak iyi şiir okuyucuları ayırdına varır.
xxıv.
Mimesis, mimesis… Kendi gözünün gördüğüyle başkasının gördüğü bir değildir. Aynada yansıyan kendin ile kendinde yansıyan aynalık şiire sızan büyük hareketlenmeyi getirir. Bu bir gerekliliktir. Bir nevi diyalektiği temel neden olarak görmeden etki ve tepkinin sağlayacağından uzakta şiir kendi yapısını kendisi belirler. O doğadaki seslerin taklidinden değil, bir aradalığından ortaya çıkar. Sesler topluca verilir, seslerin ayırdına ise yine iyi ve sağlam şiir okuyucuları ulaşabilir. Bu yüzden şiirin ruhuna nüfuz eden sesleri ayırt edebilmek için şiiri okumak, şiiri yaşamak ve şiiri hissetmek gerek. Bu üçlünün birinin eksikliğinde de şiir sadece bir yönünü gösterecektir.
xxv.
Uzakla yakın arasında bir yerde durur şiir.
xxvı.
Şiiri sadece akılla anlamaya çalışmak şiirin düşünce yanına yaslanmaktır, şiiri sadece kalp ile hissetmek duygu yanına yaslanmaktır. İkisini bir araya getirip şiirin sesini duymak ne tam duygu ne de tam tam düşüncedir, düşünce ve duygu bütünlüğünden apayrı bir duygu-düşünüm mekanizması devreye girer.
xxvıı.
Şiir hareket düşüncesiyle bütünleşir.
1 Yorum