Can Sıkıntısından Eve Kapanıp Ölmek İsteyenler
Dünyadayız fakat dünyada değilmiş gibiyiz.
Uyandığımız her gün, bize birbirinin aynısıymış gibi geliyor. Çalıştığımız işler, yediğimiz yemekler, karşılaştığımız insanlar…
Tektipleşen bir dünya düzeninde, ellerinde aynı telefonlarla aynı hislenmeler ve “smiley”leri paylaşan insanlar “yabancı marka” kahvecilerde vakit öldürerek birbirilerine aynılıklarını kusuyorlar. Canımız çok sıkılıyor.
Çayını yudumlarken etrafa bakarsın; hep aynı konuşmalar, aynı tipler, aynı kokular… İnsan sıkılır hep aynılıktan. Artık o kadar sıkıldık ki eve kapanıp canımız çıkıncaya kadar sıkılmak istiyoruz.
Dücane Cündioğlu, “İnsanoğlu kendisini aslâ bu boşluğa teslim etmemeli, boşluğu görse de umutsuzluğa kapılmamalı, ne yapıp edip umudunun, umud etmenin yolunu bulmalı, çıkarmalı, mutlaka bir yerlerde aşılacak bir sınırın olduğuna inanmalı, öyle ki üzerinde mahsur da kalınmış olsa yüksek zirvelerden inilebileceğine, dibine bırakılmış da olsa derin kuyulardan çıkılabileceğine…” derdi. Haklıdır ki can sıkıntımızda umut biriktiriyoruz.
Bu sıkılma hakkımızı elimizde tutarak, özgürlüğümüzü deli atlar gibi koşturarak sıkılma hakkımızı yaya yaya, günlere dolaştıra dolaştıra sıkılmak istiyoruz.
Sıkılma hakkımız engellenemez, kimse sıkılmamıza mani olamaz, canımız sıkılacak, canı öyle istemiş canımızın, sıkılacak demişse sıkılacak buna mani olamaz hiçbir şey.
Sıkılganlıklarımız perdelere yansıyacak ardından pencerelerden dışarıya akacak. Etraf bu sıkılganlıkla boyanacak. İyi ki sıkılmak da var yoksa sesimiz bu kadar geniş çıkmazdı.
Azrail’i bekleyen sıla sevdalısı gönüller gibiyiz.
Dünyadayız lâkin dünyada değilmiş gibiyiz.
2 Yorum