zaman pencereden ağıyor korkularım bordo bir kanepenin üzerindeyalınayak esintilerle üşüyen çocuk oluyorum yenidenherkesin uyuduğuahşap zeminin sızısından anlaşılıray ışığı saklamaz çapaklarınıuykusuz bir gecede

güneş üfledi soluğunu şehrin yüzünesabah ince bir çığlıkla başladıahşap kapılar ve babamın her yaz geçtiği sokaklarkim kime neyi itiraf edebilir

“Ezel sırlarını, ne sen bilirsin ne ben. Bu muamma sözü, ne sen okursun ne ben, Perdenin gerisinde, ben ile seni

 olmayan bir çocukluğun adıyla… sessizlik çoğalıyor dünyadan çekilince oysa bir huzur yok ki çekilebilesin konfor alanımız dışına taşıyor haplar biraz

Edebifikir okurları için Nazlı Nesibe Kılıçoğlu’nun yazdığı şiiri yayımlıyor ve hoş geldin diyoruz. Kendisinin bir de mesajı var. *** Edebifikir’in liseli