Yüzünü Göğe İşleyen El

akşamın kıyılarına yeşil bir atlas çizdim
güneşin bungun ışığıyla
son gölge yaşayınca varlık korkusunu
aynaların kör bakışına sığındım

-ayakların suya değiyor
su yedi kat mavi
itaatin ıslak lekelerini kuşanıp
ellerin çerağ uyandırıyor-

akşam göğsüme düşen bir sanrı
gümüş hançerlerin sırtında, tüm alımlığıyla
yüzünü göğe işleyen soğuk bir el
doğurmak için kutsanmış vakitleri

-ayakların suya değdi
su yedi kat mavi
ölüm soylu yataklarda sonsuz bir uyku
gölge bedenin zarafeti
topukların bir kavmin gurbeti-

beterin beterini gövdeme işleyen
yazgıcı el, kederin dalgınlığıyla
seni gümüş sulardan geçirip
gönlümün küllenmiş yangınlarında
utançtan kızararak, suskun sırrını
canhıraş çığlıklarla işledi kalbime
yeşil bir atlasın göz sınırlarında
gayrı külünden başka varlığı olmayan
su, ıssız bir kanıttır

İbrahim Hakkı Öztürk