sözlerime yürekleri kanırtan bir acı dokunurdu
bembeyaz bazı elleri kanatan pıtraklar
heybeme nicelerini kattım mevsimlerin
ellerine bir taş bıraktım bilirsin
yaraşıyor uçarken ıslığı havanın endamına
yaraşıyor bin bir türkünün havadarlığı
fakat benim sözlerim kanatır bazı elleri
kanırtır yüreğini bir başka kente doğru.
bülbüller feryaddan korkarken güle
o vakit selâmını aldığım sarı yapraklar
siyah saçlarından dökülür yüzüne
benim sözlerimde ellerini kanatan bir erkeklik var
susmayı beceren bir erkek teşnedir gözyaşına
ağlamaktan korkma ve sus
henüz yoğrulmamış çamurun kokusu üzerimde
şimdi beni düğünlerden, mitinglerden,
dişleri bilenmiş, elleri temiz insanlardan
günahın damaktaki tadından,
şahdamarımdaki alevden tanı
nedir kemiklerin rengini ak sütten
çivit maviden bileklerimi ayıran
her bir adımda biraz daha geç kalmış
biraz daha karayağız tenime dokunmuşsam
sarkıtıp başımı boynum üzerinden
ben de seyrettim biraz insanların gölgesini
güldüm ben de yandan yandan gözlerimi kısarak
yoruldum mu sanırsın?
yangın değil göz bebeklerimdeki
parmaklarımdaki kireç değil
dizlerimdeki yara değil
alnımdaki iz değil
bir kadın ancak bir şiir doğurabilir
Raşit Ulaş
(Edebiyat Ortamı, 42)
