Bazen kalbimi bir yılan kemirir
Seyirlik bir insan acısı olur tarihim
Kıyına vurur, toprağına karışır
Düşlerimi tüketirim gece nöbetlerinde.
Kolay değil yüzümün ardından konuşmak
Islatmak ve kurutmak aynı sözcükleri
Nefes almadan yaşamak, hız kesmeden
Mapus koğuşlarında sana uyumak.
İnsanın vatanı kulluktur, bilmez değilim
İnsan kendinin apaçık düşmanıdır, bunu da
Düşerim, çelme takarım, göz kırparım şeytana
Tutarım kendi elimden, sevişirim bir günahla.
Zamanla alevlenir yenilgilerim, her an hissederim
Ağırlaşır hatıralarım göz açıp kapadıkça
İşte ayna, işte ben, işte yüzüm kapkara
Ne kendime doyarım ne şeytan doyar bana.
Sulhi Ceylan
(Yedi İklim Dergisi, 391. sayı)
