ahşap evlerin yalnızlığı dolanır saçlarıma
gamsız bir yağmur çiselenirken üstüme
yasaklı bir köy türküsü dolanır dilimin ucuna
ve yağmalanmış bir kentin bulutlarına yüklerken düşlerimi
tanımadığım uzaklara göç ediyor kalbim.
öfkemi bağışla yüreğim
suskun kanamalarım var ceplerimde
sustukça üşüyen
sustukça düşen
sana yorulan harflerin derinliğinde boğulan yanlarım var
üstüne basıp geçtiğin
öfkemi bağışla yüreğim
bir yumruk gibi yanlığımı
yıktıkça duvarları
kanayan ellerimle sildim gözyaşlarımı
bağışla yüreğim
yalnızlığımı bize bize bağışla
Hêvi Zayci
1 Yorum