firavun’un ömründen iki arşın
iki zîra da haccac-ı zalim’den
kendime vakit ayırdım bugün
zamanın kesiği göğsümde köpüklendi
istifledim oradan çıkanları
ben ki duru bir kandım
pıhtılaştım içinde
aldım havva’yı karşıma
sîgaya çektim
bir kadın sevmiştim sadece
elma kabuklarından çay yapan
şimdi soruyor bana âdem babam
bu çınar yaprakları kimin için?
kendime vakit ayırdım bugün
gözyaşlarını meşru kılacak kadar bir erkeğin
bir kemerin yahut
selçuklu’dan III. selim’e kalan
en son boğumunu ayırdım kendime
kundağında gülümseyen bir şehzadenin
son günlerini düşündüm bugün
bilmem kaçıncı meşrutiyetin
mehmet ali paşa’yı, kavalalı
yangınları, hukuk devletini
hiçbir savaşı kınamam bugün
madem ki her şey paramparça
ağır silahlar topluyorum
kendimle barışabilmek için
vaktini çaldım bugün
ki değerlidir eminim
emanetini haiz, türk hekimlerinin
ta ki 21. yüzyılın
ilk çeyreğine girerken göğüslerin
görecek ne varsa göreyim
yataklar göreyim, azalırken çoğalan
ve ağlayan bir karanfil
biraz süt istemiştim sadece
devlet ananın memelerinden
işte şurada yatan için
vermediler
ne sultan abdülaziz’e
ne yıldırım beyazit’e
ki, ilgi değil
otopsi bekliyordu
onu ayırdım kendime
mahrem yerlerini örterken devletin
kendime vakit ayırdım bugün
nene hatun’u düşündüm
ve seyit onbaşı’nın topundan
hak iddia eden kadınları
seçmek
ve seçilebilmek için
iskilip derler bir şehir
nemrut derler bir dağ
kim ne derse desin düşündüm
kraliçe caterina’yı
gazi paşayı sevebilmek için
olmuyor
ne dünyalık, ne ahiretlik
olmuyor ne yapsam berhava
çürüyen bir nesneyse bu vakit
ayırmanın gereği yok dedim
oturdum o zaman karımla
bir kız yapıverdim çamurdan
son askeri gibi gülüyor nizam-ı cedidin
aman yarabbi gülümsemesin
yanakları göğsüme yıkılıveriyor
ismi halime
ağlayınca memleket kurtuluyor
Bahadır Dadak
2 Yorum