Bir dağ çiçeğinin açmasını getiriyorum
Uzandıkça yüzünün kumsalına
Balıksız bir denizin yalnızlığı oluyor saçların
Korkumu bölüşmek istiyorsun
İçimi parçalayan bakışlarını serbest bırakarak
Birazdan bir mevsim başlayacak
Sokak çocuklarının kışkırtıcılığıyla dolacak sesin
Ben, gözünün içine batan bir kiraz tutuşmasıyla şekerleşirim
Yine de kendini bilmez bir rüzgârla giderim yanından
Kusura bakan bir gökle okşadıkça bulutları
Son yağmurunu paylaşırım İstanbul’un.
İlker İşgören
