Nasıl da kavidir kendini ortadan kaldırmak
Kör bir gözle iğneden ipliği geçirmek
Kilitleri sırra saklamak
Bil ki soğur gözyaşı her şey kendi dengiyle sınanır
Yerime yükselttiğin duvarlar da benden bir tuğla
Sonsuz bir tedirginlikle aştığım suları kim sorgulayacak?
Elbisem rüzgârsız, uğultusuz
Göğe siren patlatan çocukların duasıdır belki de yüzün
Yüzün ki en derin kuyuların yası
Bir ağaç köklenip burulunca gölgeler
O zaman anlarım eve dönmenin bir yolu olmadığını
Yaşamlar arasında bir ıssızlık tohumu
Belki bir gün çatlar kabuklarım ve anlarım
İçime dönmenin, ölümün döşeğine serilmek olduğunu
Anlarım
Gitmek sadece bir geçidin yaması
Anlarım
Göğsünde ölümden bir renk değilse siyah
Zeynep Seyyah Ak
