Küçücük bir ruh olduğuma bakmadan
Cesedimi sırtlayıp sana rastlasam.
Yükümü gösterip, iki büklüm belim
Gülümsesen…
Karşılaştığım her cenazenin ardından
Sana bakarken son nefesimi versem.
Kırbamı kırgın bir denizle doldursam.
Ömür solar, cılız ışığında bir lambanın.
Yetim bir kuş olup saklansam dalında.
Bir bilgeden duydum, insan diyordu
Kabahatlidir biraz da olsa, daima.
Suçluyum, diriltemedim içimdeki İsa’yı,
Uykumda yol gözleyen havarileri.
Beni elinden tutup hiç bırakmamalı.
Böyle böyle konuşmalıyım Rabbimle,
İnsanlar, kendileriyle konuştuğumu sanmalı.
Bir gökkuşağı olmalıyım karanlığın kanatlarında,
Yere düştüğünde aynam, paramparça…
Yazgımdaki kederi örmeli tek sıra.
Sulhi Ceylan
(Yedi İklim Dergisi, 418. sayı)
2 Yorum