Aniden gece oluverdi. Ben ve sadık dostum Stanley, bir kibrit kutusuna hapsolmuş haldeydik. Her yer karanlıktı. Barut kokusu yoktu, hava yoktu, ses yoktu. Sallanıyorduk birbirine vuran cansız tahta parçalarının arasında. Ben ve sadık dostum Stanley.
Yükseldik sonra. İçeri ışık süzmeye başladı yavaşça. Bir gürültü duyduk, koşuyordu. Çalkalanıyordu dört başı mamur kutumuz. Tomruk taneleri gibi üzerimize düşüyordu cansız tahta parçaları. Korkmuyorduk. Ben ve sadık dostum Stanley. Sonra bir el uzandı içeriye. Bakamadık uyuşan gözlerimizle, iki parmaktı. Stanley bir kibrit tanesine tutunup gitti. Kutu kapandı, barut koktu, hava karardı, ses azaldı. Birbirine vuran tahta parçaları arasında ben ve yine ben. Göz bebeklerim bir daha büyümedi yeniden.
Münir Salih Karasu
3 Yorum