Bir tanık vardı. Çürümüş dalları tanırdı. Sararmış yaprakları tanırdı. Kurumuş ağaçları tanırdı. Sağlamı ayırır kütük derdi. Yamruyu alır bir baltaya sap ederdi. Acıkınca yakardı. Üşüyünce yakardı. Kokunca yakardı. Kalanı satardı. Ateşle oynardı. Haşindi, kesindi, keskindi. Kestiği yerden ses gelirdi: “Sapı bendendi, sapı bendendi…”
Oduncu bir ulu çınar oldu. Dişleri çürüdü, benzi sarardı, gözleri kurudu. Bir gün baltayı taşa vurdu. Acıyla uğundu. Saplayıp sitem duyurdu. Ünledi. “Bilesin ki ey taş” dedi. “Senin kavmin beni hiç yolumdan döndürememişti.” Taş, anlamadı. Adam da bunu anlamadı. Acı gitti ama ağrına gitti. Bir yolu olduğuna kimse aldırmadı.
Oduncu dokuz doğurdu. Doğurdu dokuz tahta doğradı. Baltayı astı etrafa bakındı. Bir işaret aradı, hangi yandaydı. Sakladığı ağacı hatırladı. Sarmaşıklar az daha boğacaktı. Kurtarıp börtü böceğe bırakmıştı. Karşılıksız kalan iyilik duyduk değildi. Vakti geldi miydi?
Oduncu varıp sordu. Bittiği yerde yol sordu. Rüzgâr savurdu, çiçek soldu, tohum kurudu. “Bir şey söyle, bir şey söyle!” oldu. Ağaç düşeyazdı. Toprak okudu. Yol uzak oldu. Menzil çok oldu. Geçit yok oldu. Derin sular oldu. Adam mutlu oldu. Tam da bunun için gelmişti. Bunları bu ormanda yalnız o diyebilirdi.
Ne kudretliydi eşiğindeki… Neslinden herkesi mahvetmiş, şimdi önünde yalıncak diz çökmekteydi. Ah ne etmeli bilinmezdi. Oysa büyülenmişti. Sadece dibe düşenleri seyrediyor, “çok güzeller” diyordu. “Kıyamet kopacak, Allah’ım; hâlâ çok güzeller…”
Ağaç, adama “yol göstereyim” dedi. Üstüne, daha üstüne davet etti. Adam silkindi. İlk günkü gibiydi, kördüğüm gibi mi? Bir çırpıda çıkıverdi. Basmasa iyiydi, bakmasa çarpmazdı, demese şaşmazdı. Düşmez kalkmaz bir Allah. Düştüyse eğer yola bakarken düştü. Rahmetli meğer kendi tahtasını kesmişti. Yıkandı toprağa verildi. Kimse şikâyet etmedi.
Oduncu dirildi. Allah Allah. Öldükten sonra dirildi. Allah, Allah… Hesaba çekildi, ferman verildi. İnşallah, inşallah. “Vedẖulî cennetî.” Hay mâşallah.
Mehmet Emir
