I.
kanına kamalar saplandı gölgemin
o hüzünler ki, delince çelik göğüslü
atlarıyla, ay kokulu göğü
güzün baharı saran sarı vebasında
ellerime inşaa edilirken yeni bir hüzün atlası
-yanar mı bir gölge saçlarından
ve avunur mu ana yüreği-
boynum: cellât baltasına serin bir yurt
kanımı parmağına yüzük ediyor gölgeler
bir gölge kanımda şaçlarından yıkanıyor
II.
durup geceyi asmalı
günah kokulu insan avuçlarına
aklamalı zilsiyah saçlarıyla bir çocuk başını
-hangi bahçeye düşüyor akşam
hangi insan göğsü ekiyor toprağı-
bıçağa dans eden yaranın esmer kızı
haydi durma
de ki
göğüne yükselirim bu gam gecesinin
İbrahim Hakkı Öztürk
