İnsan İnsanı Sadece Yanlış Anlar

Seninleyken kendimi hiç sevmedim
Yaslandığım ağaçlar yaprak açmadı
Parmaklarımı teker teker kırdım
Kendi yerimde olsam seni terk ederdim

Seninleyken hiç kendim olmadım
Sakladım kavgamın sicil kaydını
Dilim zâhit, fiillerim münafık
Kendi yerimde olsam sen olmazdım

Seninleyken mumdum, yandıkça tükendim
Saçlarımdan astım günlerin cinnetini
Durup durup kendime sırtımı döndüm
İnanmazsın, kendimi kendime gömdüm

Sulhi Ceylan

(Yedi İklim, 339. sayı)

DİĞER YAZILAR

4 Yorum

  • zeynep k. , 02/08/2018

    Sulhi abinin bu başlıkla neşrettiği metnini bir deneme olarak hatırlayıp sitede ararken, Celal Kuru’nun efsane hikayesi olan Karanlığın Yeni Bir Hikayesi Yok’una denk geldim. Rast da gelmiş olabilirim, emin değilim. Hikayeyi okuyunca aradığım metinle nasıl da aynı renkte bu hikaye be! Dedim kendi kendime. Hayret ettim, önceden okuduğum bu hikayenin yeniden okuyucusu olmaktan saadet devşirdim. Bu saadetimin sebebi olan metni arama işime döndüm tekrar. Şiiri de tekrar okudum. Sulhi abinin bu şiirinin başlığını ilk gördüğümde aforizma deyip geçmiş ve Sulhi abi bu, söyler diyerek cehlimi izhar etmiştim. Bugünse bir sessiz itiraf, bir iç tekzib ve günlerin önüme getirdiği bir gerçeği kabulleniş olarak aklımın kestiği yerden alt yazı geçmek istiyorum ki:
    İnsan insanı sadece yanlış anlar, evet. Can kulağıyla dinleyenler müstesna. Bir kalbi daha olanlar müstesna. Bir ses sahibi olanlar müstesna.

    Sulhi abi beni mazur görsün toyluğum yüzünden. Yanlış anlamışım…

  • sinebiryan , 22/07/2018

    Hep nefis çıkar karşıma, ölüp ölüp dirilsem; insandan kaçmak kolay, kendimden kaçabilsem. /Necip Fazıl Rahmetullahialeyh

  • Sıradan , 08/07/2018

    Kendi nefsine mi seslenmiş

  • Elif , 30/06/2018

    Aşk mı bunu anlattığın…

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir