Üç genç kız her gün gizlice
Bir tepenin dört parmak berisinde bir bahçede
Buluşup şiir okuyorlardı
Yağmura, toprağa ve bahara dair
Görmek için değil ama
Huzur içinde dönmek için evlerine
Bırakıyorlardı hayallerini usulca
Ayaklarının altında kaynayan pınara
Bütün olan bitenden habersiz evinde
Ateş başında oturan bahçe sahibi
Düşünüyordu acaba neden
Neden yemyeşil bahçesi
Mevsim kara kış olsa bile
Fahri Aydos
(Küllük, 3)
