Geceler ki dağların ruhu,
Dolaşır ovalarında sonsuzluğun.
Ve bir hâtıradır ki çağırır beni yorgun
Kuyulardan hayata devam eden su.
Gelir kirpiklerime ölmüş birinin uykusu
Bilmediğim adamlar çalar rüyalarımdan.
Enginlerin üzerinde yüzen bir an;
Yaşamanın sathında bembeyaz bir kuğu.
Ve Allahtır gönlümün bütün duyduğu,
Düşüncem, bir el gibi değmekte şekline, uzakların.
Uyur bir ekmek içinde rüyası başakların;
Geçer göklerimden başka iklimlerin bulutu.
En büyük ormanların en uzak otu,
Havuz dünyalarındaki akisler kadar derin.
Atmosferdeki ikinci dirilişi seslerin;
Kalbin hiç duyulmayan vuruşu.
Ve hayatın eşyalar gibi duruşu
Ve anlamak ve sevmek hayatı, arkasından.
Karanlıklar içinde kaybolan,
Karanlıkların kuşu!
Fazıl Hüsnü Dağlarca
