Şiir Yazıyorum Çünkü 11

LXXVI

İçimizde kıvılcımını taşıyan o cevheri ateşleyecek, duymadığımız kokuları duyuracak, görmediğimiz resimleri gösterecek, hissetmediklerimizi hissettirecek olan farkındalığı bize şairler öğretir. Şuur ayaklanmasını şiar edinen hakiki şairler, özünde hakikatin müptelasıdır. Şiirleri de bundan izler taşır.

LXXVII

Şiir bir üst dilin peşindedir. Kurmaca ve gerçeklik arasında bağları gerçeklikle perçinlenmiştir.

LXXVIII

İtalo Calvino, La Poubelle Agreee başlıklı yazısında: “Ev işleri arasında, belli bir beceri ve tatmin duygusuyla yapabildiğim tek şey, çöpü dışarı çıkarmak” olduğunu ifade eder. Bu işi belirli aşamalara bölen Calvino önce mutfaktaki çöpü garajdaki çöpe boşaltıp sonra bu büyük çöp kutusunu evin dışındaki kaldırıma, oradan da çöpçülerin çöp kamyonlarına boşaltacakları yere taşıma olarak aktarır. Birbirine sürekli ikameli bir biçimde eklemlenen süreç aslında tek bir amaçla anlatılır: çöpü dökmek. Çöpü dökmek belirli bir amacın sonucunu açıklar. Süreci açıklamaz. Süreç, Calvino’nun “çöp dökmek” anlatısı üzerinden aktırıldığında salt şiir yazmak için şiir yazmak, bir erek boşluğuna sürükler şairi. Bunun için bir dert, bir ağrı gerekmektedir. Bu dert belki de evin kokmaması için çöpün dışarıya atılması gerekliliği gibidir. Şiir de şairi kemiren tüm olay ve olguların bir şekilde yazıya dökülme, yazıda vücut bulma arzusuna işarettir.

LXXIX

Şiirin şair nezdindeki anlamı her daim yarım kalmıştır. Bütün şairlerin şiir tanımları kendi yarım kalan anlamlarına dönük bir nevi “tamamlama” projesidir. Şiirini yazan şair, bu eksikliğini bir nevi de olsa gidermiş, sudaki balık misali, suyun yüzeyine çıkıp soluklanmıştır.

LXXX

Her biten şiir, başlayacak olan yeni bir şiirin habercisidir ve hiçbir şair son şiirini asla yazamaz.

LXXXI

Şiirin hayatla imtihanı ve irtibatı vardır. Şiir, hayatın olağanca akışı içerisinde durup farkı fark etme sanatıdır. Hızla akıp giden görüntüler arasından sadece belirli bir görüntüyü gösterme biçimidir.

LXXXII

İnsanlık hızla akıp giden bir trenle ömür yolculuğunu tamamlamaya çalışır. Şairler, bu yolculukta ellerindeki çeşitli resimlerle insanlara hakikati göstermeye çalışırlar. Her resim, gören her kişinin zihin dünyasında farklı anlamlara bürünür. Çünkü herkesin baktığı taraf kendine özgüdür.

LXXXIII

Şiir; ellerini nasıl ve nereye koyacağını bilmeyenlerin işidir. Bu bir tedirginlik ifadesidir ve her şair, bu dünyanın en tedirgin insanıdır. Çünkü şairlerin elleri, herhangi bir masada, çay içilen bir masada, imza atılıp şarkı söylenecek bir masada, öyle kenetlenmeden duramaz.

LXXXIV

Bir bağımlılık biçimidir şiir, ona müptela olana döker içini.

 

Bilal Can

 

Resiim: Ferenc Pataki 

 

 

DİĞER YAZILAR

1 Yorum

  • nahan , 12/04/2020

    Bu çöp yığınları bazen arılara benziyor. Hani çöpte cam kırıkları vesaire kalırsa çöplükten sokaktaki kediler ve köpeklerin canını yakıyormuş ya. Arılar ile alakası yok. Çocukken arılar sokmuştu. Anneme sormuştum hastaneye yetiştirmeye çalışırken aglarken .Anne ben ölecek miyim ? Ben bilseydim Allah bilir . Hiç sorar miydim . Ne annem bildi ne ben hiç kimse. Ama ben o günden sonra birden fazla öldum. Şair değilim, belki bir şiir yazanım. Ben çöplükteki cam kırıklarından farklı mıyım? Düşünemediler. Kedileri köpekleri. Oysa sokaktaki kedi de bendim. Köpek de… hiç bir yerde yerim yok o yüzden hangi yaralıya baksam o ölmezse bile kendimi ölmüş görüyorum.
    Kusuruma bakmayacaginizi bildiğimden ben de kusuruma bakmıyorum.
    Iyi ki varsınız.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir