Yüreğine ateş düşen bir adam,
Soruları yığmıştır zihnine,
Umutları kalbine.
Kalemle çizilmiş sınırlar silinmeli evvelce,
Ve yeni cümleler kurmalı hayatın orta yerinde,
Aşka yeni anlamlar yüklemeli.
Başkası için sevebilmeli mesela,
Ağlayabilmeli,
Belki de ölebilmeli.
Düşlerden uyanınca,
Değişmiş olmalı dünya,
Bitmiş olmalı oyun.
Dilim sürçüyor, “unuttum” diye,
Yanıyor kelimeler,
Kibrit habbesinin kabına değdiği an gibi.
Gözlerine emanet ettiğim siluetim,
Kimsesiz kalmış,
Kimsesi de olacak gibi değil.
Barikat niyetine kurulan denklemler ile uğraşıyorum.
Ferhat Özbadem
