insanlığın ağlama tarihine bir giriş

1 Yorum

• Yanıtla

  Sueda , 27/09/2019

  Bilal Can şiirinin temel unsurlarından biri gittikçe çocukluk, acı, ölüm ve toplumsal gerçeklik üzerine yoğunlaşıyor. Yayınlanan diğer şiir ve denemelerinde bu toplumsallık gözlüğünden vazgeçmiyor, bu da bir yandan sosyolog kimliği bir yandan da toplumla alıp veremeyen bir bakışın karşılığı olarak gözükmektedir. Lirisizimden ziyade toplumsal gerçeklik üzerine yoğunlaşması, Bilal CAN’ın bireyle olan bağından ziyade toplumla olan kavgasının bir nişanesi.

  Bireyi kendiyle konumlandırır, “çocukluğu kaçırıyorum listeme” derken dünyanın gürültüsünden çocukluğun o masum anlara gitmek istediğini belirtir. Bu da bazen yorulduğunu, dünyadaki göç, savaş, açlık, katliam ve ölümler karşısında gittikçe bunaldığını, bu yüzden çocukluğun o sessiz, sakin ve duru limanına gitmek, sığınmak istediğini belirtir.

  “kışı atlatmaya çalışan zapatisler gibi görünüyor gölgeler
  oysa her mültecinin kalbinde yaralar açılır
  göçe yeltenen allı turnalara baktığında” ifadesinden de anlaşılacağı gibi, Bilal CAN şiirinde toplumsal bir hareketlenmeden bahsetmektedir, bu hareketlenme kimi zaman Meksika’da emperyalizme karşı gelerek silahlı eylemlerde bulunan Zapatist Ulusal Kurtuluş Ordusuna vurgu yaparak, bir direnç, bir isyanı konuk etmiştir şiirine. Bir yandan da göçmen kuşların mültecilerin kalplerinde açtığı o yaraya vurgu yapmıştır. Özellikle son 10-15 yılda Türkiye’nin konjönktürel durumu dolayısıyla göç yollarının kesişiminde bulunması ve mültecilerin akınına uğraması, bir Türk şairi tarafından dikkate alınması önemli. Bu da toplumsal bir yara olarak şiirde yer edinmiş, şairin ağrısı olmuştur. Çünkü insanlık günden güne bir bunalıma sürüklenmekte, milletler ve ülkeler bir çıkmaza düşmekte, insanlar ölmekte, felakatler, katliamlar, soykırımlar çetelesine eklemeler gittikçe artmaktadır. Bu bakımdan şairin bunlara yoğunlaşması onun toplumsal hassasiyetlerinin olduğunun bir nevi okuması olarak durmaktadır. “aslını buluyor bende insanlık” derken bütün insanlığın bir yansımasını kendisinde buluyor. Ortak paydada insan çünkü. Dili, ırkı, rengi, cinsiyeti ne olursa olsun insanın insanda bütünleşeceğini ifade ediyor. Kendinde topluyor bütün unsurları ve kendi üzerinden açıklamada bulunuyor. Bu da bir şair, bir sosyolog hassasiyetinden kaynaklanıyor.

  Bilal Can’ın özellikle son 5 yılda şiirdeki başarısı onun şiirlerinin konuşulmasını, üzerinde özellikle durulması gerektiriyor. Şiirleri çoğu zaman yukarda da bahsettiğimiz gibi toplumsal gerçeklik, acı, ölüm, çocukluk ve hüzün ekseninde ortaya konulmuş. Şiirinin orjinindeki “insan” unsuru onun evrenselliğe vurgu olarak okunabilir.

  Birçok dergi ve kulvarda Bilal Can’ın aynı minval üzerine durması, aynı dertlerin farklı yansımalarını sunması önemli. Umuyorum ki ilerleyen süreçte şiirleri ve yazıları toplu bir şekilde yayınlanır ve üzerinde çalışmalar yapılır.

  Kelamınız eksilmesin sayın Can…