Dünyâ-yı denînin nice efsununa kandık,
Hep seyl-i hevâ içre bulandıkça bulandık.
Mâşûk-ı hakîki diye Leylâ’yı ararken,
Mecnûn gibi beyhûde dolandıkça dolandık.
Devlet kuşu konsun dedik iklîm-i fetâdan,
Kuzgun gibi konduk leşe, kuzgundan utandık.
Allah boyasından daha âlâ boya yokken,
Bir reng-i mülevvesle boyandıkça boyandık.
“Gül yağını eller sürünür çatlasa bülbül”,
Mısraını efsâne sanırdık güç inandık.
Gül, bülbül için fitne-i dünyâ imiş ancak,
Bu hikmeti idrâk ile gafletten uyandık.
Âvâzını tiz perdeden âgâz ile Cumhûr,
Sal âleme dünyâ-yı denîden tez usandık.
Memduh Cumhur
Kaynak: Tuna’yla Hasbihal / Şiirler, İstanbul Fetih Cemiyeti Yayınları, Sayfa 16, İstanbul, 2012.
