Eşiklerde başlıyor akşam,
Yorgun gölgeler
Ölü taşıyor evlere
Yüzlerde
Çiçek bozuğu bir dünya
Söz susacak az sonra
Kaldırılıp eski bir sandığa konacak
Unutulmuş vasiyet gibi
Ama hatırası yok
Unutmanın hafızada
Ne de ormanda ağacın
Bir kadın aynaya bakacak
Günü yüzünden silmek için
Uzun uzun susacak sonra
Eksik eksik susacak
Elmaya bakacak bir adam
Elmanın hayatına
“Ben uykuyu üryan bilirdim” diyecek
Ve yatıp uyuyacaklar
Adam kadın ve elma.
Tozan Alkan
