Hale Sungur’un şefkat ve yalnızlık kokan kısa öyküsü…
***
Küçükmüş, geceymiş üşümüş. Annesi yanına yatmış. Ayaklarını dizlerinin arasına alıp ısıtmış. Öyle ısınmış öyle ısınmış ki, içinden demiş “bana kıyamete kadar üşümek yok!”
Geceymiş, annesi üşümüş. Taşları nefesiyle ısıtıp annesinin küçülen ayaklarına koymuş. O günden sonra nefesi kendi içini bile ısıtamamış.
Küçükmüş, hoş gelmiş, cennet kokusuymuş. Almış annesinin buz gibi nefesini gözlerinin arasına. Annesi içinden demiş “artık üşümek yok!” Biliyormuş ki, dünya ne kadar soğuk olursa olsun, annelerin dizleri hep sıcak olmalıymış.
Hale Sungur
2 Yorum