Gitmek bir parça ölmektir demişlerdi. Bilmenin en umursamaz yazgısıyla bildim. Her seferinde bir daha görmek için yalvarırken, tavşan çaresizliğiyle

  Uzun soluklu çalışmanın ortasındayım yine. İşim gereği bunu yapıyorum ancak bu durumdan memnun olmadığımı kimse iddia edemez. Saat daha

  Aynı seyirle devam eden günlerimin bir önceki gece ile klonlaştırılmış gecelerinden birini geçirmekle meşgulüm. Şehrin ordusu gibi dizilmiş apartmanlar,

  Kış’ a özel bir televizyon kanalı kurmak istiyorum. Hangi dağda kaç kardelen doğmuş, yeryüzüne düşen kar tanesi sayısı kaça

  İçimdeki sebepsiz mutsuzlukların dorukta olduğu bir gün… Evden çıkmak için dakikalarca süren hazırlıklarım nihayet sona eriyor. İçime sinmesi için

  Şimdi gitmek her zamankinden daha zor. Vakitlerden gece. Gelip sadrıma oturan bir ağırlığı taşıyamadığım için yazıyorum. Aslında ne yazmak

  Çoğumuz alışıktır hayat kompozisyonuna keşkeli cümleler kurarak başlamaya. Bu cümleler; kimi zaman söylenilmemiş sevgi sözcükleriyle, kimi zaman elinden tutulmamış

  Kent yorgunuyum, ölümler kusuyorum hüzün anaforumda. Hangi acuze kente sığdıramadık ki kimliksizliğimizi? Hangi patikalı yollarda kaybettik düşlerimizi? İzi kalmış

Bir çocuğun “Seni anneme söylicem”  küskünlüğüydü küskünlüğümüz. Hüznümüz buydu.  Tüm olanları Rabbimize söyleyecektik.  Kötülükleri,  kötülükleri alkışlayanları, kötülüklere göz yumanları… Herkesi…

  Siz hiç yaş kokusu aldınız mı? Ben her ağladığımda sanki bir koku duyarım. Benden başkası almaz bilirim. Ağzımda değişik

  Ben vedalardan ölesiye korkarken, vedalaşacak kimsem kalmadı. Garip. Sandığın kadar öldürücü değildir. Onca kalabalığın içinde ışık zannederken kendini, kimsesizliğine