sergüzeşt

bir sabah bilmem ki saat kaçtı
o saat ki ay, güneşin ellerinden kaçtı

yayıldı asumana al yanakları güneşin
sessizdi elleri ve bir anne gibi narin

o el ki dokunduğu kimseye aydınlığını saçtı
kiminin gördüğü belki bir ruh belki büyülü bir saçtı

kopardı o el, asırlık uykulardan derin
giz derin, mânâ derin, dağılan hülyalar derin

ben bana uyandım ve o kendini açtı
bana kendini açtı ve ruhum ona açtı

sustum, öldü zaman; çözüldü hayat düğümü telin
varlığa dair ne varsa yok oldu ardından selin

yok olan varlığım meğer bu yolda bir araçtı
güneş rengi ruhum ise hülyalarımdı, amaçtı

bir sabah bilmem ki saat kaçtı
o saat ki ay, güneşin ellerinden kaçtı.

hatice zeynep göktürk