Açık Deniz

yahya kemal beyatli

 

Balkan şehirlerinde geçerken çocukluğum;

Her lahza bir alev gibi hasretti duyduğum.

Kalbimde vardı “Byron”u bedbaht eden melal!

Gezdim o yaşta dağları, hülyam içinde lal…

Aldım Rakofça kırlarının hür havasını,

Duydum akıncı cedlerimin ihtirasını,

Her yaz, şimale doğru asırlarca bir koşu…

Bağrımda bir akis gibi kalmış uğultulu.

Mağlupken ordu, yaslı dururken bütün vatan,

Rüyama girdi her gece bir fatihane zan.

Hicretlerin bakıyyesi hicranlı duygular…

Mahzun hudutların ötesinden akan sular,

Gönlümde hep o zanla beraber çağıldadı,

Bildim nedir ufuktaki sonsuzluğun tadı.

Bir gün dedim ki “istemem artık ne yer ne yar”!

Çıktım sürekli gurbete, gezdim diyar diyar,

Gittim o son diyara ki serhaddidir yerin,

Hâlâ dilimdedir tuzu engin denizlerin!

 

Garbin ucunda, son kıyıdan en gürültülü

Bir met zamanı, gökyüzü kurşunla örtülü,

Gördüm deniz dedikleri bin başlı ejderi;

Gördüm güzel vücudunu zümrütleyen deri

Keskin bir ürperişle kımıldandı anbean;

Bakam ve anladım ki o ejderdi canlanan.

Sonsuz ufuktan ah o ne coşkun gelişti o!

Birden nasıl toparlanarak kükremişti o!

Yelken vapur ne varsa kaçışmış limanlara,

Yalnız onundu koskoca meydan ve manzara!

Yalnız o kalmış ortada, âsi ve bağrı hun,

Bin mağra ağzı açmış, ulurken uzun uzun…

Sezdim bir âşinâ gibi, heybetli hüznünü!

Ruhunla karşı karşıya kaldım o met günü,

Şekvanı dinledim, ezeli muztarip deniz!

Duydum ki ruhumuzla bu gurbette sendeniz,

Dindirmez anladım bunu hiçbir güzel kıyı;

Bir bitmeyen susuzluğa benzer bu ağrıyı

 

Yahya Kemal Beyatlı 

 

DİĞER YAZILAR

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir