Bu ânımı tasvir edebilecek yeni namına tek cümlem yok. Çaresizce ellerimi yirmi beşinci yaşıma uzattım. Onu ellerinden tutup masama oturttum ve emrivâki bir üslûpla, yaz, dedim.
– Kelimelerin ruhu vardır. Her ne kadar mekanik tuşlarla yazsak da ruh hâlimiz karşımızdakine sirâyet eder. İnsan hiç görmediği, hiç konuşmadığı, hiç dokunmadığı biriyle yazışarak ünsiyet kurabilir.
Cümleyi birkaç kez okudum. O düşüncelerimi çok toy buldum. Ergenlikten çıkmaya hazırlanan bir gençti sanki. Yirmi beşinci yaşımı kaldırıp çöpe attım.
– Sabahın yeni bir hikâyesi yok.
Karmaşanın tam ortasında gidecek bir yer bulamadım. İşi gücü bir tarafa bırakıp defterime yeni cümleler eklemek derdindeyim. Kabz hâli devam ediyor. Bu sefer ellerimi otuzuncu yaşıma uzattım. Onu da ellerinden tutup masama oturttum ve buyurgan bir sesle, yaz, dedim.
– Yazmak başlı başına yanlış anlaşılmaktır. Bütün felaketlerin kaynağı iki insanın yazışarak anlaşabileceği vehmine kapılmasıdır. Yalnız ve yalnızca konuşmayı becerebilen insanlar normal bir hayat sürebilir, huzurlu olabilirler.
Bu cümlelerin üzerinde daha fazla durdum. Otuz yaşımda iken bakmış ama görememiş, duymuş ama sindirememiş, yaklaşmış ama dokunamamışım. Pencereyi açıp otuzuncu yaşımı rüzgâra verdim.
– Gündüzün yeni bir hikâyesi yok.
Her gece, eskilerin deyimiyle yarımda dışarıya çıkıp dolaşma isteği hâsıl olur içimde. Ben ise kalemi, defteri ve kitabı tercih ederim. Şimdi otuz beşinci yaşımın ellerinden tutuyor ve yazmaya başlıyorum.
– Yazmak ve yazışmak anlaşılmamak; konuşmak ise, yanlış anlaşılmaktır. Yazarak ve konuşarak kaybettiğim masumiyetimle, yitirdiğim hayret duygumla, ifrat ve tefrite kaçmayan telaşımla tekrar tanışabilmem, gücendirdiğim kaderimle barışabilmem ancak susarak mümkündür. Sükûtun asaleti hiçbir şeyde yoktur.
İleride kendimi tekzip edeceğimi bile bile bu düşüncelerimi başucuma koyuyorum. Gece, çekingen bir sesle konuşmaya başlıyor. Uyku, yüzünü buruşturarak uzaklaşıyor.
– Karanlığın yeni bir hikâyesi yok.
Celal Kuru
1 Yorum