Beklemek konusunda bir fikre sahip olmayışım başka bir duruma sebep oldu. Tarihle hatta tarihin felsefî yönüyle mesai harcayan biri olduğumu hatırlayıp, beklemek üzerine anlamlı bir fikre sahip olmadığım için kendimi kınamaya başladım. Başarısızlığımın nedeni olarak sıfatlarımı öne sürdüm. Kendime karşı sanki her şeye dair bir fikrim olması gerekiyormuş gibi bir tavır takındım. Bu içler acısı durum karşısında, insanın kendisini eleştirirken bile sıfatlarından sıyrılarak, sade bir bakış açısıyla ya da kendisini olduğu gibi göremediğini fark ettim. Fakat bekle bekle nereye kadar derken, bu sefer kına kına nereye kadar demeye başladım ve yazının neticelenmesi için maruz kaldığım baskıları da yanıma alıp yeniden masaya oturdum.
Bir aldatmacadan ibaret olan fikirlerimi yazıya döktüm. Feyyaz Kandemir’le paylaştım. Yazıyı okuduğunda yaptığı şey “delete” tuşuna basmak oldu. Çünkü zihnimdeki belirsizlik ve anlamsızlık yazıya yansımıştı. Düşündüklerimi, kendimde bir karşılığı olmadan yazmanın hiçbir anlamı yoktu. Çünkü yazar kendi içinde çözemediği meseleleri yazıya dönüştürdüğünde yaptığı şey zırvalamaktan ibarettir. Benim yaptığım da bu oldu.
Tekrar tekrar oturdum masaya ve değişen bir şey olmadı. Aynı kısır döngünün içinde debelenip durdum. Bunun bir nedeni de kavramların ya da ilgimizi yönelttiğimiz meselelerin katmanlı oluşudur. Katmanlara dair çıkarım yapacak donanımım yok. Bildiğim tek şey meseleye nereden yaklaşırsam yaklaşayım hep eksik kalacak olması. Beklemek üzerine söyleyeceklerim hep bir eksiklik barındıracak. Her cümlenin sonuna bir “ama” eklenecek. İşte paradoksun başladığı nokta burası. İçinden çıkılmaz gibi duran bu noktada eleştirilecek yön ise paradoksun meydana gelmesine neden olan düşünme biçimimizdir. Beklemek, beklemeyi doğuran bir şey olduğu gibi düşünce de düşünceyi doğuruyor ve kendimi bir sarmalın içinde buluyorum.
Bu durum, beklemek hakkında daha önce hiç düşünmemiş olduğumun bir ifadesi. Belki burada sorulacak soru şu olmalı; Nasıl olur da hayatımı beklemekle geçirmeme rağmen beklemek üzerine bir kez olsun düşünmedim? Hâlbuki beklemek birçok açıdan temas ettiğim bir gerçeklik. Omzumun üzerinde bir kelebek gibi varlığını hissettirmeden benimle olan bir şeyi niçin dikkate almadım? Belki bundan haberdar olmak zorunda değilimdir fakat bu kadar iç içe geçmiş olduğum; hakkında nice şiirler, ağıtlar ve felsefî metinler yazılmış bir kavramı hiç ciddiye almamak üzücü bir durum. Didem Madak “beklemek üzerine felsefe kitabıydık” derken bu hakikate dokunuyor. Her şeyi bekleyen insanların, artık beklemek hakkında bir kitap olacak kadar derinleştiği bir gerçeklik üzerinde hiçbir şey düşünmemek ise ciddiyetsizlikten başka ne olabilir? Netice itibariyle bu dosya konusunun bende sebep olduğu şey, Epiktetos’un, “arzuların zehirli, içgüdülerin zayıf, isteklerin tutarsız, güdülerin doğayla uyumlu değil, fikirlerin olgunlaşmamış ve yanlış” dediği noktada olduğumu anlamak. Belki de beklediğim şey tam olarak buydu. Yalnızca beklediğimden haberim yoktu.
İbrahim Orhun Kaplan
Beklemek Dosyası Yazıları
Tarihin Bekleyen Yüzü: Girit
Beylik Bir İş Olarak Beklemek
Beklemenin Halleri
Beklemek
Bekleyen ve Beklenen
Beklemek Zamana Şahitlik Etmektir
Serbest “Bekle”yiş Etkisi
Beklemenin Ekleri
2 Yorum