Aydoğan, oysa sadece onun yüzünün kıyısında sahilsiz bir deniz hayal etmiştim. Ama elimde sadece kumral saçlarımı kazıtmak kaldı. Sen, her

Aydoğan, burada havaya sağlam bir küfür savurduğumu varsay ve mektubu okumaya devam et. Biliyorum -benim nakıslığımdan, hamlığımdan- ama bir şekilde

Bağırıyorum, bağırıyorum sesim içime düşüyor. Edip Cansever’in şu dizelerine bi bak: “Çok karanlık bir cümlede durmuş gibiyiz / Herkesin, ama

Haldun Taner’in 1978 yılında yazdığı bir denemenin adı şöyle: “Çok güzelsin, gitme dur” Sonradan denemelerinden oluşan kitabının da ismi oluyor. Cümlenin

Aydoğan biliyorsun kitaplardan bir dünya kurdum kendime. Kitaplarla nefes aldım, hafakanlarıma kitaplarda çare aradım, hâlâ da aramaktayım… Bilmiyorum bulabilecek miyim

Aydoğan; Şimdi sana, ölülerimin ardından döktüğüm gözyaşlarının kendi ölümümün ağlama provası olduğunu anlatacağım. Eğer insan kendinden kaçmak istiyorsa önünde benim

İnsan kendi acısının hamalıdır. Birkaç yıl önceye kadar olsa, bu cümleyi sana emanet ediyorum, taşı derdim. Şimdi taşıyorsun. Çok yorgunsun

Mektup yazma hatta sana mektup yazma niyetim yoktu, ta ki bilgisayarımdan “Tükeneceğiz” şarkısı çalmaya başlayıncaya kadar.  “Bir boşluk ki asla

Kelimenin kökünün kelm’den geldiğini ve kelm’in de yaralamak anlamına geldiğini biliyor muydun Aydoğan? Bu aralar “Ene bi aşkın bahr” adlı parçayı

Aydoğan, bu mektubumda sana Şems-i Tebrîzî ile Evhadüddin Kirmanî hazretlerinin arasında geçen bir olayı anlatmak istiyorum: Şems-i Tebrîzî’nin yolu bir