“Kalpten kalbe bir yol vardırGözünen görünmez sırdır” Nisanın başı… Tekrar tekrar başlayan yağmurlu bir günün sabahıydı. Masasının başında oturan iri

Martın son günleriydi. Hava serin fakat güneşliydi. Ebru her zamanki mide krampıyla yatağında doğruldu. Dağınık saçlarını geriye doğru attı. Bileklerinin

Mutfaktan bahçeye açılan cam kapının önünde duraksadım. Soğuk havayı biraz içime çekmek iyi gelecek diye düşündüm. Kapıyı açtım. Tel korumalığa

Ömer Hoca’ya Mutfağa son kez girdim. Yeşil örtülü masanın üzerindeki küçük cam kâsede leblebiler vardı. Hepsini cebime doldurdum. Briketlerini ellerimle

Kararımı vermiştim. Bütün bu anlamsızlıklara kendi ellerimle yön verecektim. İçimde susmayan bir ses “artık zamanı geldi” diyordu. İçi çürümüş heyecanlardan,

Adam, çalışma masası üzerindeki kitapları hızlıca toparladı. Aslında hayatın akışı içerisinde acelesi olmayan biriydi. Kırmızı ışıkta bekler, çay ve kahveyi

Yaz kış fark etmez, çok mühim başka bir mevzuyla meşgul olmadığımız her geceyi birlikte geçirirdik. Aynı bahçedeydi evlerimiz. Vişneden duta

  Üzüm asması ve sarmaşık gülleriyle bezeli taş balkonunun sedirinde oturmuş,  gönül okşamada bir ipeğe rakip uzun saçlarını tarıyordu. Elbisesinin